Ordutik hogei mende igaro dira, eta ez dira alferrik pasatu lur sakratu honen gainean. Gertaerak, gerrak, lurrikarak, iraultzak, suteak, denboraren higadurak… herri eta kulturen gainjartzea: hebrearrak, erromatarrak, persiarrak, arabiarrak, gurutzatuak, Napoleon, ingelesak, sionistak… Batzuek, besteek eraikitakoa eraisten saiatuz; batzuek, sakrilegiotzat hartuz besteentzat ohoragarria zena… Hori guztia gorabehera, benetako errealitateak zutik dirau. Ezer ez da aldatu. Bakarrik, forma.

Errealitate suntsiezina da Jesus fisikoki igaro zela harri, monumentu, pertsona haien gainean bere begirada pausatu zen kale, hiri haietatik… Edozein aldetatik da posible haren ahotsaren oihartzun bat aurkitzea.

Bat turista bezala badoa, ez du ezer ikusten. Baina erromes bezala joaten bada, asko ikusten du, dena ikusten du. Leku bakoitza arima-egoera bihurtzen zaio, eta bere fedeak gidatuta, behin betiko aurkituko du Laburpena.

Lur Santuan gauza askok iraun dute ziren bezala: mendiak, lautadak, basamortua, ibaiak, lakua, itsasoa. Paisaia askok beren buruarekiko leial jarraitzen dute, beren fisionomia aldaezinarekin:

• BelenLehen Gabon-gau hartako naturaz gaindiko argia ikus daiteke bertan, eta aingeruen kantua hauteman. Izarra duen hiria da.
• Nazaret, jende xumearen solasaldia eta mutilen zurrumurruak plazan jolasean mantenduz, eta iturriko uraren hotsa, Jesus haurraren lehen urteetan bezala…
• JerusalemOlibondoen mendia bere egoerarik puruenean zuela, non Jesusek gau asko eman zituen erretiroan, bakardadean, larritasunean. Eta, “Jerusalemera igota”, bidaia hau amaitzen da. Finkatu gabe, ezeri atxiki gabe, erromes, erromero edo palmondoa besterik gabe:

” … Ez ditzatela gauzak isilarazi, ez ariman, ez gorputzean.
… Ez dadila oina ohitu lurra bera zapaltzera, ez fartsaren oholtza, ez tenpluetako harlauzak,
Sakristauak otoitzak egin ez ditzan,
Ezta komiko zaharrak bertso berberak esaten dituen bezala ere. ” (León Felipe)

Lur Santua, Jesusen Lurra